SEFİLLİK

Sefilliktir her asrın, değişmez bir modası.
Dünyadır sefilliğin, en kocaman adası.
İnsanların hırsları, para mal tutkuları.
İnsanlığı sömüren, sefalet utkuları.
Savaşların sonu hep, zamansız bir ölümdür.
Birkaç zenginin zevki, insanlığa zulümdür.
Savaşlar nimetleri çalmaya bir bahane.
Milliyetçilik ve din, ölmek için şahane.
Her gün elli milyon aç, ölüyorlar zamansız.
Öldürenler değil de, hep ölenler imansız.
Seçimlerde zenginler, kesin mebus olurlar.
Hep te şu gariplerin, oylarını alırlar.
Sınıfını yerini, zerre bilmez sefiller.
Sonrada ah ederler, inim inim inlerler.
Güçlüler haklıdırlar, adil değil elbette.
Garibanlar ahmakça, uşaklıkta minnette.
Niye ihanet eder, insan kendi ırkına.
Aklı kirada olan, nasıl varsın farkına.
Nasibi kesilmişler, hep Allah yolundadır.
İnançların acizliği, şıhların kolundadır.
Yobazlıktan beslenir, sakalı hoş düzgünler.
Sakala umut bağlar, aciz aklı büzgünler.
Yoktur Dünya’da kıtlık, boldur hakkın nimeti.
Açlık üretir insan, kötü ise niyeti.
Ne zaman bir cennete, benzese koca Dünya.
Çıkarırlar kargaşa insan yiyen bir furya.
Küçük insanlara, verip büyük koltuklar.
Savaşları körükler, büyük büyük kaltaklar.
Geri kalmış ülkeler, olur cadı kazanı.
Belli değildir sanki senaryonun yazanı.
Siyaset yalan dolan hepten pislik rezalet.
İnsanlığın önünde, ilerliyor felaket.
Ölümlü insanlar ki, ölüm zulüm kusarlar.
Onlar birer yarasa, karanlıkta yaşarlar.
İbret almaz tarihten, zor şartlarda doğanlar.
Daha da canavardır, insanları boğanlar.
Kopacak bitmeyecek, masum insan başları.
Gelecekte artacak, köhne mezar taşları.
İlerledikçe bilgi, insan bencil olacak.
Sokaklar kulaklıklı, robotlarla dolacak.
Arkadaşlık yerine, hep kobaylar geçecek.
İnsan kendi kanını, daha kolay içecek.
Fakirler yine fakir, çok çok yoksul olacak.
Kaybedilen insanlık, bir onlarda kalacak.
Zirvesinde bitmiştir, belki medeniyetler.
Yeniden başlamıştır, insanda meziyetler.
Geçmişte Mısırlılar, İnka Aztek Mayalar.
Onların yaptıkları, hep beynimi oyalar.
İbreti alınmadık, bunca kudret sahibi.
Sadece çürümüş et, kemikle zer garibi.
Zulüm görmüş insanlar, hep korku içmişler.
Gülmemişler yaşarken, nefret ekip biçmişler.
Bugün insanlık bitmiş, yolun en son düzünde.
İnsanların bakacak, gözleri yok yüzünde.
Zengin fakir olarak, ayrı gittiğimizde.
Bitmiştir şu insanlık, nefret ektiğimizde.
Sefillik bin öğünlük, bir bağıştır yoksula.
Anlatabilmek zordur, bu durumu varsıla.
On milyar insan ki, göçmen kuşlar misali.
Bir ayrılık masalı, yok başka bir timsali.
Paylaşımı Dünyanın, terazilerde bozuk.
Zamansız ölümlerde, öldürenlere yazık.
Samimiyet kayıptır, paranın ellerinde.
Bin bir yalanın adı, sakızdır dillerinde.
Sefillik asla bitmez, sefillerin yüzünden.
Perdeler çekilmezse, yoksulların gözünden.
Tekerleri çomaksız, bu devran hep dönecek.
İnsanların birçoğu, aç ve susuz ölecek.
Yazmak boşu boşuna, bu ibretlik âlemi.
Gereksiz yazdıklarım, kırıyorum kalemi.
Diyorum Dünya cennet, insanlar bir melektir.
Bu dediğim hayaldir, bir hayal zor dilektir.
ODABAŞI’yım yazdım, okuyun okumayın.
Dünya dönüyor zaten, boş verin dokunmayın.

Şuayip ODABAŞI
2018/10”9/2020/Çanakkale