Şimdiye UyanışBilince Kayıplar yarattı Sihirli derinliğin Kımıltısız yerinde Yaşam ritmi kırıksal Düne ölüp bu güne uyanmayan Uyan Başkalaşmanın içinde eksiklik değil Yalnızlık Bazen bıkar insan Hayata tutunup kendini ıskalamaktan Duygulara sınır çektiğimiz Ey sabrın tehlikeli erdemi Tekinsiz karanlığa sinen Hiçliğin alerjik kardeşi Daha vahşi Daha ihtiraslı Daha coşkulu Dizginsiz ürperti Soyutlanmış soğuk benlik Masumiyetin kutsal melankolisi İç içindeki imimize korkumuz Dışa bağımlılıktan değil Gökten dökülen kıygın yağmur Denizine akan su Hareleniş ve duruluş Umudun tükenişini ama hırsın çoğalışı bu Tut beni Tut Bükülmüş dalga gibi kavrayarak Çatladığın yere çarp En çok aradığım imkânsıza vararak Sonra dökülüp git Bu an ve zamanın içinden Sonsuzluğuna Yoksa acı bir çığlık Susuz yanılgının yansılarına uyacak Yorgun ölülerin Şimdi susuyorum Göçebe ağızlı dizenin Ötelenen sesinde hıçkırarak Daha çok da şiirin altın ışığında Yüzümü bırakarak Hayatla ilk öpüşmem çok uzak... |
Uyanmıcam ben, böyle iyi, sakin dalga sesleri. Ölmek ruha iyi geldi belki.
:))
Sevgilerimle...