Kırlangıçlarla ben
Bir akşam üstü kırlangıçlarla
Gökte bir tur attım sanki Seyir ederken süzülüşlerini Uçtum onlarla karşı tepelere Yorulmadım hiç Ağrımadı ne dizim, ne gözüm, ne gönlüm Seyir ettim uçsuz bucaksız dolaştım Kanatlandım Kanatlandım Aştım adeta Yıkılmayan korkuları Gözümde küçüldü Sarp yokuşlar, ayağıma takılan irice taşlar Bir kırlangıçın kanadıyla dolaştım Rüzgarın serinliğine daldım Bulutlara uzandım Serdim ruhumu bir büyük bulutun üzerine Uykuya daldım gökyüzünün serinliğinde Bir yağmur damlasına tutunup Düştüm çayır çimene Birde baktım Masamda soğumuştu çayım Kendime geldiğimde |