HADDİMİ BİLDİMBen hep! Kafese hapsedilmiş serçenin Mavi gökyüzünü özlediği gibi özledim Biraz da umut biriktirip Yıldızları izledim Sonra; Alıcı kuşlarla baş etmeyi Fırtınalara karşı kanat çırpmayı Yaşamayı öğrendim Güz geldi Hüznü satırlara dizdim Kışın Düşler kurdum baharın gıyabında Hayatı öğrendim Lâkin tutamadım ucundan kayan zamanın İnsanlar gördüm Kimi, kanat takmış kibirden Kimi, ruhunu kiraya vermiş umut tacirlerine Kimisi terini katık etmiş öpüp başına koyduğu ekmeğe Sevmeyi, sevilmeyi Acıyı, tatlıyı Her şeyi yerli yerinde tattım Okumayı öğrendim Sonra; Yazıp çizmeyi Bir de sevmeyi! Ömrümce çok şey öğrendim Ama en çok ta; HADDİMİ BİLMEYİ... Ahmet MORAN |