%%%%%%%%%%%
-Sizin hiç sokağınız kayboldu mu?
Bir anda sisler ve dumanlar içinde… Evim, Pazar mahallesi, numara yirmi yedi Kapısı makaralı Makarası ipli Dantel perdeli Perdesi püsküllü Sıvası dökük Anneannem yüzlü Baş başa vermiş kardeşlere sığınırcasına/ ortada Dayardım sırtımı o mor duvara Duvarların en kutsalına En son kime güvendiniz Kimin içinde barındınız -Sizin hiç yıkıldı mı eviniz? Ellerim, Çocuklaşıyor Babaanne lokumu arıyor Yakın gözlüklerinde kâhin çerçeveler taşıyan dedemin Kitabına uzanıyor Ve sımsıkı Sımsıkı anne eli tutuyor En son kim dokundu içten Kimin avuçlarında biriktiniz -Sizin hiç küçüldü mü elleriniz? Gözlerim, O camlardan ,o sokağa bakan Her daim ıslak, kaygan, boz bulanık dere miydi, neydi? Elma şekerine sulanan Balonlara ağlayan Köyden çıkma, sonradan şehirli Yosunumsu Zerdali yeşili En son kim baktı sevgiyle Kim bıraktı derin bir iz -Sizin hiç unutuldu mu gözleriniz? resim: sermin iren |
bir üstad ömer nazmiyi bir sizi alkışlamadan edemedim.diğer arkadaşlar yanlış anlamasın.çünkü herkes başarılıdır ama her zaman en başarılılar da olmalı...
saygılarımla...