YAŞAM OYUNUNDA
Yürüyorum başıboş sokaklarda
Mum edasıyla yanan lambalar arasında Ha söndü,ha sönecek adeta Loş vede titrek bir ışık veriyor hayata İçimi ani bir hüzün kaplıyor karanlıkta Dilim lal kesiliyor bedenimse paramparça Yüreğimde ağlayan bir çocuk misali Koşturuyor çaresizce kayıp gidenlere Nafile,nafileydi yaşamak sonuçta Akmasın artık gözlerinden yaş Bırak duyan yok işte sesini diyorum Sen unut beni son bulsun bu ebedi nefesim Yaşamdan arta kalan tüm ümidim diyor karşılığında İnsanların,insanları harcadığı bu zamanda Oda haklıydı aslında Bitap düşmüştü sonunda ,sonunda İki metre toprak olan yaşam denen bu oyunda |