KİMSESİZ ŞİİRLER
Her kalemimde insanlar vardı
Kimisi yaşıyordu, kimisi ölüydü Umutları gözyaşlarına karışan Gözyaşları yağmurları dindiren Rüzgârları susturandı Kimisi yoktu, düşlerimle süslediğim Cümlelerimle büyüttüğüm Kimsesiz bir mezarlıktı şiirlerimse Olmayan göz renkleriyle boyadığım Bazen mavi bir deniz Veyahut doğan Güneş Gecenin karanlığına özenen gözlerdi bazen de İçinde kaybolduğum Dedim ya; kimsesiz bir mezar lıktı şiirlerim Terk edilmiş bir şehir gibi... **Müzeyyen Sabah** |