TESADÜF
Sensizliğe ağladı şehrim
Yokluğuna seslendi dilim Hiç duymayacağın kadar uzaktın Bir tesadüf kadar yakındın yine başucumda Bir rüya gibi kayboluyordun karanlıkta Adınla sesleniyordum, duyuyordun İzi kalıyordu dokunduğum eşyalarına Yerli yerindeydi her şey Bir tek sen yoktun Aynı şehrin, kimsesizliğinde Her yıla bir tesadüf Her şehrine gelişimde ise Doluyordu yokluğun gözlerim seni ararken Yaz akşamları oturduğumuz balkon bile ıssızdı Anılar gözümde yağmurlara dönüşüyordu Her şey aynıydı, yıllar geçmiş olsa da üzerinden Bir sen yoktun, Bir tesadüfün insafına kalmıştı vuslatımız... **Müzeyyen Sabah** |