Sevdiklerimize ne kadar yakın olmalıyız? Her an her saniye bizi yanlarında hissetmeleri için neler yapmalıyız? Mesela saat başı telefonlaşmalı mıyız? Bizi aramadıklarında küsüp nazlanmalı ve hatta fırça mı atmalıyız?

Hayatlarını yönetmek için ve de yönlendirmek için daima enselerinde mi olmalıyız? "Bugün ne yaptın? Kim geldi? Nereye gittin? Ne yemek yaptın? Pazara gittin mi? Kalktın mı? Uyudun mu?

-Riv, riv, riv!..

Onlara hiç hissettirmeden kendimize bağlamalı ve bize bağımlı hale getirmeliyiz ki biz olmadığımızda yanlarında, bizi çok özlesinler. Sesimizi duymadıklarında üzülsünler. Paniklesinler. Biraz uzak kaldıklarında bizlerden, kendilerini kötü hissetsinler. Bunu mu istiyoruz?

Kendimize bağımlı evlatlarımız olmasını ister miyiz mesela? Evlat olur, kardeş olur arkadaş, eş, anne ve baba olur; kısacası yakınlarımız bizi çok sevmeli hatta bağımlı olmalı bize.
Biz olmayınca yanlarında, sudan çıkmış balık gibi hissetmeliler. Bizi çok özlemeliler. Bizsiz yaşantıları tuzsuz bir yemek gibi tatsız olmalı. Bizi çok özlemeliler. Özlemezlerse üzülür müyüz peki? Yani biz olmadan yaşantılarında büyük boşluklar olunca, bizi daha çok sevmiş mi olacaklar?

Ölmüşüz gibi hayal edelim mi?

Ölmüşüz ve sevdiklerimizi ziyarete gelmişiz. Onları izliyoruz ruh halimizle. Bizim yokluğumuz onları perişan etmiş. Hayattan ellerini ayaklarını çekmişler, sürekli ağlıyorlar ve bizim yokluğumuzu bir türlü kabullenemiyorlarmış gibi düşünelim. Nasıl hissettiniz? Mutlu oldunuz mu?

Tekrar hayal edelim; ölmüşüz ve yine sevdiklerimizi ziyarete gelmişiz. Onları izliyoruz. Faraza diyorum. Kapatın hadi gözlerinizi; bizi çoktan unutmuşlar! Neşeleri yerinde. Hiç mi hiç üzgün değiller. Meğer umurlarında bile değilmişiz. Daha kırkımız çıkmadan, kalplerinden çıkarılmışız. Normal yaşantılarına devam ediyorlar. Gözlerine bakıyorsunuz, bir damla yaş akmıyor. Bizi çoktan unutmuşlar. Ne yas tutan var ne de karalar bağlayan!..

Üzüldünüz değil mi? Bizi bu kadar çabuk unutmaları neden bizi bu kadar üzüyor? Sevdiğimiz insanların acı çekmelerini mi istiyoruz? Onların yas tuttuklarını görmek bizi neden mutlu etsin ki...

Sevdiklerimizi gerçekten seviyor muyuz? Sevmek; sevdiklerimizi sevgimizle boğmak mıdır? Sevdiklerimiz bizlere bağlı mı olsunlar, yoksa bizlere bağımlı mı olsunlar? Kalplerimiz zindan onlar da mahkumlar mı olsunlar ayaklarında pranga... Sevdiklerimizi bir kuş gibi serbest bırakalım. Özgür olsunlar.

Kalplerimiz; onlar için masmavi gökyüzü olsun. Kanatlanıp uçsunlar. Özgürlüğün keyfini çıkarsınlar. Ķorkmayın yine de bizim kalbimizde yaşamaya devam edecekler.

Bir gün öbür dünyaya gidecek olursak bizimle birlikte yok olmasınlar. Ayaklarının üzerinde dimdik dursunlar. Vuslat gününü beklerken gülmesini de bilsinler ağlamasını da. Unutmayın bizler yaşadık ve öldük. Ama onlar için hayat devam ediyor. Bizlerle birlikte onlar da mi girsinler mezara?

Sevmek bu değildir ki...Yani diyorum ki; sevdiklerinizi sevginizle boğmayın, bırakın nefes alsınlar...











’artık hiç bir şeye şaşırmayacağım’

diyen herkes bir gün mutlaka

’o cümleyi nasıl kurmuşum’

diye şaşıracak

çünkü insanlar çıldırmış gibi

bu hale nasıl geldik sorusunun o kadar çok cevabı var ki

(din) kelimesine bile tahammülü olmayan insanlar olduk çıktık

birileri çamur atıyor

başka birileri o çamurlarla manevi değerlerimizin üzerini bir güzel kapatıyor

yani kısacası bataklığa atılmış çiçeklerimizi gün yüzüne çıkarmadıkça
gülistanlarımız olmayacak

): üzgünüm

üzgünüz...

( enim bir yazima yorumum)


sanki sürekli bombalar düşüyor üzerimize

insanlar ölüyor

evler yıkılıyor ormanlar yanıyor şehirler yok oluyor

ama ruhlarımız zombi gibi dolaşıyor

tatsız tuzsuz bir dünya

yazmak da olmasa tam bir dipsiz kuyuda bulacağız kendimizi

kalemlerimizle merdiven yapıp yine kalemlerimizle çizdiğimiz güneşe kavuşacağız

tabi başarabilirsek

Allah yar ve yardımcımız olsun

iyi ki ölüm var

Allah var gam yok

Çok şükür

saygılar efendim...

(benim bir yaziya yorumum)


defter olmak istemezdim
herkesin yazısını çekemezdim
kitap olmak istemezdim
istemezdim her zaman okunmak
silgi olmak isterdim
silmek için sevimsiz her bir şeyi
isterdim güzel bir şiir olmak
ne güzel olurdu
güzel yüreklere dokunmak

özür niyetine çiçek bırakarak

(benim yorumum)


bir sürü ben var bu şiirin içinde

dünyaya meyletseydim hiç iz bulamazdım kendimden

öyle bir kendim ki yine kendime yabancı

ölümle gelecek binlerce kendim var biliyorum

hissediyorum

kayboluyorum böyle işte bazı şiirlerde

kendimi bulup bulup tekrar kayboluyorum

ölüm güzel haber evet evet buna inanıyorum

ne çok varız ve ne çok yokuz

gölgeler bırakın peşimi korkuyorum

ne zaman geleceğim kendime

umutla bekliyorum

):

⚘

(kendi yorumum)





ey hayat
bayatlar mı duygular

çocukluğumda bile
taze ekmek yemek isterdim de
yedirmezlerdi
bayatlar bitsin önce diye

ötelenmiş duygulara benzedi taze ekmek

kimin umrunda
ötelenmiş ötelenmemiş
önce
bayatlar bitecek

hiç yemeden çıtır çıtır sıcak ekmek
ne yazık ki
ömür tükenecek

yok artık zaten vazgeçtim

ruhu ağrır mı insanın
bayat yesem ruhum
taze yesem midem ağrıyor

kısacası iş işten geçti artık
selâ okunuyor
taze ekmek mideme dokunuyor

asude_vuslat