Zorlama şiirNe badireler atlattı şu ömür Ruhum çalı dikeni gözlerim puslu Bugün; nida atışlarımın son arası Olmuyorsa zorlama derdim/ Elimden gelen bu Yüzüme çalan bu… Aynasız bir yalnızlığın Son ferdiyim ben/ Bak insanlar ölüyor Sokaklarda… Kaç ziyaya asılmıştı bakışlarım Bu sessizlik hayra alamet değil gülüm Yine bir sırma saç düşüyor sokağın beyazına Ellerinde güzden solma son kınalar/ Rüzgâr ablak sözlerim lal Saymasalar beni İnsan derdine/ Çoktan giderdim buradan Çoktan… Gitmelerin ardına sığınan Yüzsüz çocuk değilim/ Artık oldum Her söz boğuyor beni Her diken kanatıyor Kalem buz kesti parmaklarımda Hangi çağın yangını bu/ Hangi yolcunun vebali Can bedduası Kan gülü… Şimdi; alaz bir sancının kalp düşüyüm Zorlama beni yorgun şiir döşüyüm/ Benliklerinizde… |