YAŞAMAK MACERAMIZ
bir günün sabahında uyanan gözler
gizeminde gecenin uyuyacaklar yaşamın göğüsleri ölümü besler son ninniyle acılar yok olacaklar yaşam penceresinden bakıp son kere gidiyorken o geri dönülmez yere Aldanma bu vefasız yaşlı gözlere kendi ölümlerine ağlayacaklar göz süzüp gözlerini tutsak edenler el verip de yabancı koyna girenler can-ciğer bildiğin o sırdaş erenler seni son kez aminle kandıracaklar güneş toprağına alev ekerken beden çiçeklerin boyun bükerken sen senden olandan damla beklerken kabrini yağmurlar sulayacaklar |