MelâlGörse gönlüm bir sefa gözlerini özlerim Ruhum çekerken cefa yollarını gözlerim Çağırırım gel ey yar dizimde dermanım yok Sana gönül düşürdüm elimde fermanım yok Rüzgar değse tenine yüreğinden har alsa Ayrılığın yolları aşk ipiyle daralsa Konsam serçe misali omuzuna eline Zarar gelsin istemem saçının tek teline Kelimeler tükense harflere kıran vursa Adını yüreğimden sökemem dünya dursa Bin asır bekletsen de, umut denen son kale Düşmez ve düşmeyecek gönlüm asla melâle ’Bilmezken örüldü herşey ve bildiğinde sondu... |