her sabah onunla yürüdüğüm güzel günlerim...

yeşil
baharın olduğu yıllar
ve onun elleri .




kömür karası önlüğüm ile
bir sabahın hafif rüzgarı
yüreğinin kapısında ben küçük adam




önce pencere gördüm kızıl saçlarını
mermerin üzerinde mor menekşe kaptüs
elim değdi dikene gözüm açıldı



hadi gel dedim
gece gibi uzun saçlım güldü
ay yüzlü melekli


annesi dikkat et dedi yüreği nazlı
okula kadar elleri yüreğimde dedim
öyle kibar yürüdük ki bir saat okul üç oldu



merdivenlerden indik sayamadığım o kadar basamak
yetişmek için koşmadık bir birimize bakıp yürüdük
öyle güzeldi ki güneş gözlü kirpiğine rüzgar değse ah çekerim




o ince çamurlu yola geldiğimizde
suyu atladık güldük
ip oynar gibi


fındıkların arasında yabani çilek topladım
yeşil otlara sırayla beraber yedik
hep beraber güldük



böğürtleni çok severdi
dudakları kızıla çalardı
aynı saçları gibi


okula yaklaştığımda için acıyordu sanki
kapıda elimi saldı gamzeli arkadaşına koştu
kıskandım güzeli güzelden


zil çaldı
sıradayız
o ben elle



öğretmen bırak dedi sustum
o tuttu yüreğimi
sevimdim güldük


sıramız ayrıydı
gözlerimiz aynı idi
silgimiz ama ayrı


kareli çorapları vardı dantelli
benim ise bir parmağı yırtık
siyah ve plastik beyaz ayak kapı



bazen fakirliğe küstüm
ama hiç üzmedim
saçlarını bile çekmedim


herkes tahtada bir şeylere bakar iken
ben üç harfi kızıl goncamı izlerdim
bazen dalardım gözlerine zaman dururdu



teneffüste
simit yerdik birde vişne suyu
bir de o kızıl uzun saçlı ile


okul biter zil çalar
ellerimden ayrılmadan eve dönüş
yine çamurlu yol bol merdivenlerden yürüdük elle



gün geldi çamurdan adam yaptı bana
bende papatya desenli çiçek
yine güldük



bir kış günü
ayrıldık ellerim boş kaldı
pencereden bağıramadım gidiyorum diye




özleminle yaşar iken
hasretinle gözlerini arar iken
bir gece yokluğuna ağladım öylece



gözlerim ile değil
ruhum ile ağladım
öksüz bir çocuk gibi