Ölümün aşkla dansında revnak bir bulut
Ve pekişen acının ihbar ettiği
Gök gürültüsü.
Sona kurulu alarm
Alarmın da zili çalmadan
Acele ile uyandığım,
Telaşımın yapıştığı saçımda üç beş gün ışığı
Oysaki gecenin firarına daha vakit var…

Sözcüklerin ıssız kimliğimi
İçimden de açmak gelmiyor yüreğimin kilidini:
Hem sevdim de ne oldu?
Sevip de şerh düştüğüm milyonlarca insan
Kilitli dillerde açık ara farkla
Yok sayıldığıma da şahit Mevla’m.

Aşkın asası
Devasa tasam
Zanların maktulü yürek
Göğe otağı kurmaya ne gerek?
Yanan ortalık darmaduman fettan imgeler
Gözümün ucuyla dahi bakmaya korkar oldum
Maruzatım ise sevmekle iştigal
Nihayetinde tam da kabuk tutacakken bunca yaram.

Aman vermesem de lüksümdü:
Arz edip yol kestiğim
Üstüme yoktu kaçmaktan
Saklı sevgim, endamlı ferman
Aşka azık ömre katık
Sevdalı mizansen
Haşmetli rakımı evrenin
Eremediğim en tepe nokta
Oysaki hidayetti tek maruzatım.

Elbette sevgime karşılık veren tek Gerçek.
İlahi Aşkın mazhar olduğu
Dilde sözcük
Yüreklerde katmanlarca hazan mahsulü derman
Latif rüzgâr
Bahara dönük yüzü meltemin
Ölmeye ne gerek, azizim?
Hele ki örtüştüğüm kâinat
Ve ıssızlığın mevzuatı iken kaleme biat
Binlerce sözcük
Yazmaya durduğum devasa aşkın da rahmeti:
Elbet iliklediğim yakam
Düşünmeden sevmekse varsın
Olsun tek hatam.

Yandan yana yürüyen devran
Ucu bucağı görünmeyen tuzak
Aşkın inhisarında
Örtüşen nice izlek ki
Kayrasında yalnızlığın
Herkes yalnız ve tek yürek.

İlişmeden bucağına evrenin ve beşerin
Hem ben hep uzağında kalmadım mı bunca yalanın?
Yalansız geçen bir ömür
Şifası bedenin elbet hidayet
Göğe konuşlu bir minvalde
Yerkürenin de azizliğinde
Zemherinin istilası oysaki bahara varmadık mı?

Kazan kaldıran benlik
Patavatsızlıkta da ilk sırada
Lakin masumca sevdiğim mi eremediğim nihayet?
Yangından kurtaracağım tek şey de kalmadı
Sadece latif ruhun sözcüksüz güncesinde
Aşkın fazlaca rağbet görmediği
Kurmaca hayallerin de tek tanığı
Elbet Rabbin sunumunda
Saçlarımı savuracaktır İlahi Ateş
Hem ben bir ömür yanmadım mı?