Uzun bir şiir gibiydi kimimize hayat
Vakit harcanmamış, emekten yoksun, yalnız başına
Tek özelliğiydi belki de uzun olması
Ne idüğü belirsiz şeyler kazanırken şans eseri
Bizi belirleyen değerleri kaybettik günden güne
Bir ağaçtan milyonlarca kibrit çıktı
Bir kibrit bütün ormanı yaktı
Ormanda tepişirken irili ufaklı filler
Olan çimlere oldu, sesler kayboldu toprağın içinde
Bir şeyi çok zorlamamak lazım belki de
Hayatın zalim kurallarından yalnızca biridir bu
Söylemek kolay tabii sana bana
Uymak zor, iradeye düşman olmak zor
Zora alışmak zor olan, sabrını almak yanına
Beklemek...
Aradığın ne varsa zaman alır sana ulaşması
Allah geciktirirse güzelleştirirmiş, bilmez misin?
En güzel şeyler çalar kapını tam da vazgeçiyorken
İşin sırrı budur üstat, çok zorlamamak
İnsan günden güne yavanlaşıyor
Hayat tekdüze çıkarlar yığını haline bürünüyor zalimce
Hedef çıkar, ama sokak çıkmaz
Labirenti çözmek zorlaşıyor geçip giden her saniye
Çocukluğundan aldığı zevk şimdilerde yok insanın
Anılar yıllanıyor, yoruyor, ağlatıyor
Sendeliyor insan hem arkaya bakıp hem şimdide yürürken
Yürürken mi?
Aslında emeklerken...
Hızlandığını zannedip yavaşlayanların
Zenginleştim derken azalıp bitenlerin
En büyük zararı kendilerine verenlerin dünyası bu
Şimdiki insanları görünce anılara daha bir sarılıyor insan
Ben mi?
Ben vazgeçeli çok oldu
Ya da vazgeçtiğimi sanıp iradem tarafından rehin alınalı
Nezarette on dokuzuncu yılım
Doğdum, büyüdüm, ne yapsam çıkamadım
Sittin sene de çıkamayacağım, anladım
En kötü gün bugünse bugün de vazgeçiyorum