Muhtevası ne mi olmalıydı aşkın?
Bir diyeze denk düşen ödenmemiş bir diyet
Belki de yedieminde unutulmuş düşlerin bakir saltanatı
Hani müfreze bir iklim
Göğün tembihlediği her yeminde
Saklı kayıtsız zemin biraz da mübalağa
Edilesi mizacın taşkın m/eziyetleri…

Ölümle devinen evren
Kor ateşinde ömrün
Kimlere kimlere minnet etmediğim
Bir de savrulan eteklerinde aşkın
Naif bir özlem
Bükülen belinde kaygıların
Derli toplu bir ölüm ve sevdalısı hüzünle
Depreşen her gecede
Derinleşen her izbede
Bazen mağlup geldiğin
Soytarı bir denklemin nazarında
Bilinmeze denk düşen sefil yüreğim.

Şimdi mimlerken yeri göğü
Şimdi miadı dolan bir öfkenin de taşkın mizacı
Delik göğün frapan kuşları
Gel-geç ömrün huysuz nidaları:
Bir satıra dolanan ayakları mı şiirin?
Hani kürediğin;
Hani tünediğin;
Hani sefaletinle serildiğin
Olur olmadık zamanlarda aşka yenik düştüğün
Kayrası mazinin.

Sükûnet elbet baş tacı:
Aşkın kıyama durduğu
Her sefil resim
Oysaki nöbette unutulan bir selam
Yarına çıkmayacak belli ki şiirin dil yarası:
Endamlı kollarında kâinatın
Soytarı bir vebal yüklendiğin
Görünmezliğin kıvılcımlarına tanık
Münafık yargılar ve baykuş kadar da
Lanetin tek tanığı zalim.

Şimdi ayrı düşelim varsın
Aynıyız ne de olsa iki zıt mizacın
Dokunulmazlığında bir katre dahi olsa da
Gideremediğimiz o özlem
Azat edilesi hüzün kadar köküme inen
Gönlü de hoş tutan bir sanrı
Varlığa binaen dolup taşan gözyaşı
Yeter ki şiirden olsun nefsin ölümü
Kâfir gölgelerden çektiğim kadar
Solan çehresinde günün,
Bakir bir acı
Balyalarca yemin alt edemese de hüviyetini bilinmezin.

Alt alta dizeler
Şairin künyesinde yasla imtihan
Elbet şiarı da ömrün
Na’şına sadık sevginin
Şairin çektiği dilinin belası
Ölümsüzlüğe namzet söylenmeyen her hece
Ve zimmetli varlığın bekası
Nasıl ki sorulacak kalemin niyazından
Yeter ki duyulsun ayak sesi
Ölümsüzlüğün kollarında solmaya delalet
Son kez çalarken o şarkı.