DEPREMZEDELERE
Yine canlar yaktı malum zelzele
Bütün yurtta koptu hüzün, velvele Şimdi olmak lazım daim el ele Boş lafın sırası zamanı değil Yıkıldı binalar, göçtü sokalar İnsanlar üzülürken köpekler havlar Mevsim zaten kıştı, soğuk havalar Boş lafın sırası zamanı değil Eşref-i mahlûkat denmiş insana Olmak zamanıdır şimdi yan yana Bize kaybettirir çekmek bir yana Boş lafın sırası zamanı değil Bedenin yarası sarılır elbet Ruhtaki; kalıcı, sabit eziyet Şimdi insan olmak büyük meziyet Boş lafın sırası zamanı değil Ağla sen Türkiye’m soysuza ağla Ar damarı çatlamış yüzsüze ağla Gönlü göremeyen “gözsüze” ağla Boş lafın sırası zamanı değil Elbet bu yaralar sarılı bir gün Denizler ikiye yarılır bir gün Hesap defterleri dürülür bir gün Boş lafın sırası zamanı değil |