Soğuk bir kış akşamı bir markete uğradım
Gözleri umut dolu bir çocuğa rastladım
Belli garip biriydi onlu mendil elinde
“Ağabey!” dedi birden derman bitti dilinde!

Göstererek mendili “Bana bunu al” dedi
“Satacağım vallahi!” tavrı samimi geldi
Henüz on yaşlarında yoksul ve öğrenciymiş
Daha bu küçük yaşta dertler hırkası giymiş

“Olur!” dedim gönülden nasıl seviniverdi
Sanki bir anda bitti gönlündeki tüm derdi
“Nerede satacaksın” dedim bu mendilleri
Caddeyi gösterirken titriyordu elleri

“Karşılamak için mi okul masraflarını”
Sordum, böyle söyledi o büyük laflarını;
“Bir kısmıyla paranın evet okumak için
Bir kısmıyla anneme yardımcı olmak için!”

El açıp dilenmeye vicdanı el vermiyor
Çalışacak yeri yok bunu dışa vurmuyor
O küçücük sineye sığdırmış koca yürek
Böyle garibanlara yardımcı olmak gerek

İstediği mendili alıp ona verirken
Yüzünde güller açtı hüzünleri erirken
Çikolata da aldım tatlandı konuşmamız
Tatlı bir anı oldu onunla tanışmamız

“Sağ ol ağabey!” dedi mendilleri alarak
Uzaklaştı marketten o caddeye dalarak
Hem üzüldüm haline hem sevindim cesurmuş
Ellerinden tutmamak ne büyük bir kusurmuş

Kim bilir daha ne çok böyle evladımız var
Onlar mahzun kaldıkça bize dünya dört duvar
Asla gülmeyeceğiz vurdumduymaz oldukça
Biz de sevineceğiz onlar huzur buldukça

Mahmut KILIÇOĞLU



Fon Resmi: Su Perisi-Wordpress.com