ÖLÜMÜ TARTTIM
Ölümü düşündüm yirmilerde otuzlarda, kırklarda
Kalbim kabına sığmayan bir çocuktu Ölümü tarttım en cesur bir anımda Ele gelir bir ağırlığı yoktu. Ölümü tanıdım civanmert dostlarımda Kurşunlar yağdırdı bıçaklar soktu Ölüme sıvandım durulmaz bir hınçla Sabrım yine ne diller döktü. Ölümü anlattım soluk soluğa Kalleşti dönekti korkaktı puşttu Yaşam tekneleri yanaşmadan kıyıya Kan selleri denizleri tuttu. Hüseyin Taşdemir |