Umdum
uzadı gece,
hüzün ve matem el ele. Nefsim istedikçe ve ben verdikçe pişmanlıklarımı büyüttüm. Şeytan, insan suretinde geldi; geldi ya yüreğimdeki sandım, kibrim kendimi aştı. Oysa bir vesileydi her gelen ve her giden; "hayır" sandığımız "şer", "şer" sandığımız "hayır" olabilirdi değilmi!.. bilemedim öfke yendi beni isyana gittim. Bir ömrü yedim; yaz’lardan, güz’lerden geçtim. Kış uykusuna yattığım oldu, baharda çoşup koştuğum... Aldığım, verdiğim- bırakıpta gittiğim oldu. Hatırlayıp; yalnızlığa kaçtığım, tebessümle gözlerimle buluşturduğum da oldu anı’ları.... Dün’üm bitti, yarın’ım bilmediğim; bu gün huzursuz bir tepinme benliğimde.. Ol’ma mevsimine yettim; açık duran tek kapıdan geçtim, yumdum gözlerimi dokunsun diye gökyüzünden bir el. Umdum. B.S. |