ÖZLEMEYİ ÖZLEDİM
öyle eksildik ki yaşarken
bize dokunan her şeyi eksiltiyoruz yalnızlığımızla çoğalıp kalabalığımızla eksiliyoruz ve öylesine kalabalık ki yalnızlığımız ne yana dönsek kendimize rastlıyoruz gözlerinde baharları beklerken içinde ki zemheri beni vurur sen bilemezsin yüreğimden sevdana ne sular akmak ister durur akşamın matem rengine büründüğü saatte gök yüzünde ki kandiller tek tek yanmaya başladığında içimde sessiz bir vaveyla özlemeyi özledim özlemeye değer ne kaldıysa |