SESSİZ SOKAKLARGeçtiğim sokaklarda ürküten bir sessizlik, Sadece bir yetimin hıçkırık sesleri var. Ne kadar acı şeydir gariplik, kimsesizlik, Eğer bu yaşamaksa; yalnız nefesleri var. Anası ninni söyler, çocuk doymadan yatmaz, Hani nerde komşuluk, duyan yok mu bu sesi? Bu acının tesiri hangi kalbi acıtmaz? Ne zaman olacağız, kimsesizin kimsesi? Evde yaşanan hüzün sokağa bile taşmış, Kaldırım taşlarında gözyaşından izler var. Gariplik ve fakirlik ayrılmaz arkadaşmış, Her nereye bakarsam rengi soluk yüzler var. Çileyi yaşamadım, yaşayanları gördüm, Sanki koca bir dağı üstüme yüklediler. Nasıl fark edemedim, sanki önce bir kördüm, Gözümü açmam için yıllarca beklediler. Toplumdan uzaklaşıp, içimize kapandık, Kozasında gizlenen bir kelebek misali. Hatalar bizde idi, daima hırpalandık, Bir adım atmadıkça çok bekleriz visali. Sabri Koca |