Saat 05.33
Sensizliğin sessizliğiyle
uyandım bu sabah, Saat henüz 05.33, Güneş daha açmamışken gözlerini ufka, Karanlık tüm güzelliğiyle yavaş yavaş kayboluyordu, Bulutlar ağlamamak için nöbet tutarken, Rüzgar içte biriken hüznü esip savuruyordu yürekte fırtınalar kopartırcasına.. Ve yağmur o eşsiz ihtişamıyla dokunurken kanayan yarama, Kalemim son cümlelerini döküyordu mısralarıma, Ciğerlerim öyle susamışken bir dal sigaraya, Yalnızlık,ruhu arındıran bir ilaç gibi beni teselli ediyordu , Ama ne çare Dilba Hanım! Özlemek,hiç bu kadar ağır gelmemişti gülüşünden mahrum bıraktığın tenimin özlerine... |