"Yozgat’ta
Bando-Candarma.
Temiz kalpli
Çobanoğlu Hati
cahil ve dürüst,
birazcıkta Kürt.

Okuma-yazma;
"na zanım!" yok ama,
Kuran’ı ezbere bilir,
kısılır gözleri
parmakları surelerdedir,
sallanır-söker
söyler sureyi,
Hatim indirir yani.

İnanmaz alay komutanı;
"Getirin İmamı!"
Emir-emirdir gelir;
"Oku!" der, okur;
"Dur!" der, durur.
Gösterir başka bir sureyi imam,
hemde ortadan.
O iri,dev cüssesine sığmayan,
kadınsı-inca-billur sesiyle
sallanarak yerinde,
inletir Hati makanı,
dinletir kuranı.

Bense Parlak İstanbul’lu, bandoda yazıcı olduğumdan,
-üniversite terk karavana yıkamaz takımından-
Hati’nin masa başısıyım hemde.
Zorunluyum ona belletmeye;
"Asker kimdir?"
"Her ihtiyacı
devlet tarafından karşılanan ere, asker denir!"
Cevabını.
Noktası-virgülüne dek ezberlenecek,
"Hazır-ol"da söylenecek,
bilmemek yok, emir;
"Alay Komutanının adı nedir?"

Akşam Kayserili Çavuş Cabbar
-gaddar mı gaddar-
girer yemekhaneye,
subay kasketiyle.
Karavana sonu imtehan;
"Amanin, aman-aman!"
"Diiiiik-kat!" Herkes ayakta mum gibi;
"Asker kimdir hati?"
Hati’de kem-küm;
"İstanbul’lu parlak,
Hati’ye 4 tokat at!"
"Atamam komutanım, merhamet!"
"Vaaaay, emre başkaldırı hiyanet!
Hati oğlum göm bakalım vatan hainine nihatet!"
Daha bitmeden emri çavuşun ağzında,
Hati uçar havada, şaklatır İstanbul’luya;
"Şaaak-şak!" tokadı;
"Cuma vurman, kurban?
Eziki na vurman,
yeriz hevli dayağı!"