Dünyanın bir yerinde, ne kadar unuttuğumuz çocuk varsa
Hepsine...

İsterim ki su kadar naif bir hayat sunulsun ellerine
Çünkü naif senin ellerin ve sular kadar derin


Anlamını bilmek zor bazı kelimelerin
Ve bazı hayatlara isim bulmak bir yangın gibi
Bir kor gibi
Oysa alışılmışların dışında seslenmek var sana çocuk
Ama yetmiyor ki dünya anlatmaya
Yetmiyor ki kalemler
Ve belki sesler

İsterim ki bir masal kadar mutlu olsun sonu
Sana sunulan ‘yaşamak’ların
Mesela bir yaşamak var senin içinde kimsenin göremediği
Ve duyamadığı
Sen de anlatamazsın zaten içindeki karanlığı
Ne de olsa anlamazlar
Sessizliğin ardındaki çığlığı


İsterim ki tek korkun kalmasın bu köprüde
Bir köprü çünkü zaman düşündüğünde
Ve düştüğünde içine bir kuyunun
İsterim ki yankılansın suskunluğun
Bildiğimiz ve bilmediğimiz her yerde duyulsun

Öyle bir gök olsun ki gördüğün
En az senin için kadar beyaz
Ve senin kadar aydınlık
Kırgınlığının üzerinde çiçekler yeşersin
Kokusu sarsın tüm insanları
Ve su kadar naif
Ve su kadar derin

Affetsin bizi yer ve gök
Seni unuttuğumuz her an için



.