Çekiliyor ruhum kör karanlığa
Suskunluğunu gizliyor çaresizliğiyle
Yok oluyor belki de her hücresiyle
Olsun yenilgi yenilgi büyüyor gökyüzünde

Her dinlediği kalpte gizli yara
Durmaz ki kanar daima
Kaçtıkça kendinden yok saydıkça
Köreliyor kör ruhu hayatta

Suskunluk en büyük çaresizlik
Hece hece ekleniyor omuzlarına
Yok oluyor farkında olmasa da
Sessizliğe alışıyor yolun sonunda

Her yol ayrı bir ayırım benlikte
Sustukça tükenmiyor geçtikçe
Yazsan ne fayda yoksa çare
Boşa kürek çekmek gecelerde.

Yok oldu sessizliğinde anlamadılar
Çekip alıp kurtarmak mı, yok saydılar
Belki de yaşamakta hata sandılar
Kaçmak mümkün olsa bile kaçamadılar.

Beyin kalpten firar ederken
Pişmanlık fayda etmiyor gemideyken
Sessizce, el bile sallanmazken
Derin bir sessizlik kaplar her dem.