Suçu var mıydı gecenin ve de mavi’nin?
Yoksa ıslıklanan hazan makamı mıydı tümcelerin kanattığı
Ve her içtiğimde kan t/adı aldığım şarkıların?





Göğün kaportası çöktü sonunda
Tıpkı yapışkan hüznün sarı teninde
Ölümle buluştuğu gecenin
İrkildiğim son kehanette.
Aşkı irdeleyen mevsimin hüznüne talibim ek olarak
Bir dip not düşüp de günün son saatine
Yarından çaldığım o melun saniyeler
Sözüm ona reşit olacaktı mevsim bir de yüreğim.

Konuşlandığım ne çok izlek…
Adı da yok cismi de
İvedilikle yazdığım her dize
Çok mu umurundaydı sanki evrenin?
Bir eksik bir fazla
Azığım ne ise kardığım illa aşkla.
Sonlanmasını dilemiyorum aslında:
Ne gecenin ne matemin.

Ellerimde beyaz eldivenler
Arkamda kanıt bırakmamalıyım
Öldürdüğüm günden arda kalan son kırıntılardır hani
Şiire tamah eden yüreğimdeki feyiz ile.
Dama taşı gibiyim:
Geceyi öğüten güne söven
Akılsız başımın da cezasını çekerken kalemim.

Bir mimlendiğim
Bir de mintan niyetine nasiplendiğim.
Hangi illet terennüm ise az evvel son verdim ömrüne
Kanlı ellerimle.
Mademki öleceğim ölmeli de sevdiklerim
En azından yasımızı da tutmayacağız birbirimizin.

Surlarda saklı sırlar bize dair:
Sır dediğin aslında şifresi içimdeki iyi niyetin
Sözcükler kadar yaralı olamaz hiçbir şey
Belki şehir belki giyindiğim şu üç beş melun şiir
Bir takvim yaprağı daha düşerken zamanın ve ömrün tininden
Söylemlerin azı karar çoğu hantal düşlerin de
Ta kendisi.

Unuttuğum gözlerim kapalı
Uyuduğumda ise açık gözlerin iris’inde
Yanıp sönen ışıkları kumral şehrin.
Saçlarını tararken içimden geçen
Dizginleyemediğim hüsran
Koyudan çok koyudan teni ömrün
Bir gecede ak düşen sevdalı imlerin de örtüsü
Çekili dizelerde,
Üşümesin diye küçük elleri şiirin.