Gül Ve Bülbül
Gül bülbüle dedi, dalım kırdılar
Bülbül dedi, dalı kırılan benim Gül dedi ki; beni candan vurdular Bülbül, canın bende vurulan benim Gül, deli bir rüzgâr boynumu büktü Bu dünyanın kahrı üstüme çöktü Bir zalim, "köküme tuzruhu ekti" Yüreği ortadan yarılan benim Bülbül, figan etti hep zârı zârı Zehrettiler, bana bu ilkbaharı Niçin çok gördüler, bir kuru hârı Oysa ki, hasretle kavurulan benim Gül dedi ki, bahar ömrüm tamamı Üstüme yıkıldı, dünyanın gamı Bari sen elleme gönül yaramı Kanayıp kanayıp durulan benim Bülbül dedi; sensin ruhuma esin Bırak, bende kalsın kokun nefesin Bütün gönüllerin sultanı sensin Yaprağınla, ruhu sarılan benim Bir yanın, incinse yüreğim yanar Hoyrat eli değse hep içim kanar Halini kim anlar, beni kim anar Hasretten hasrete savrulan benim İbrahim Taşdemir |
Bülbül dedi, dalı kırılan benim
Gül dedi ki; beni candan vurdular
Bülbül, canın bende vurulan benim
Bu güzel şiiri yazan şair arkadaşımı KUTLUYORUM.