Sessiz...
Issız...
Yalnız bir gecenin sabahında...
Kendimi zor attım,
kimsesiz ve yetim kalmış
bu boş sokaklara...
Sadece kaldırımlar var etrafımda...
Bomboş kaldırımlar...
Arkadaş oluyorlar,
bu yorgun ve bitkin düşmüş ayaklarıma...
Arkadaş oluyorlar,
boş kaldırımlar...

Çaresizce düşünürken geleceğimi...
Öylece yürüyorum bilinmezliklere doğru..
Sonumu görmeden,
nedendir diye sormadan,
bilmeden...
Sadece yürüyorum...

Öyle güzel ki gökyüzü,
seyrine kapılıyorum...
Ve kendimi sahil kenarında
bir bankta otururken buluyorum...
Sessizce,
denizin sessizliğini dinlerken
içim huzurla doluyor...
Huzurla...

Martı sesleri birden,
denizin sessizliğini etrafa dağıtıyor...
Ve akabinde bir gemi yanaşıyor limana...
Fırtınalı bir yolculuktan dönmüş gibi
harap...
Bitmiş halde...
Demir atıyor,
sanki son seferini yapmışcasına...
Sanki son nefesini verircesine,
demir atıyor limana...

Ve içimde bir korku beliriyor...
Yokluğun düşüyor aklıma yine...
Boğazımda bir düğüm...
Anlıyorum ki...
O gemiden bir farkım yok benim...
Sanki son seferimi yapmış,
ve son nefesimi vermişim gibi...

Ah be sevgili...
Senmisin beni bu bilimezliklere iten...
Senmisin kalbime kelepçeyi vurupta,
arkana bile dönüp bakmadan giden...
Ben ki şimdi;
Yetim kalmış duygularımla baş başa,
Mühürlenmiş kalbimle savaşa savaşa,
içimden cenazeni kaldırsamda tek başıma,
yok artık yok hayalin bile aklımda...
Son verdim sensizlik rüzgarlarına...
Son verdim artık her satır başıma
seni koymaya...
Son verdim ulan son verdim,
adını bile anmaya...
Son verdim...

Bana inansanda...
İnanmasanda...
Dönme artık ulan git...
Git yelken aç kendi yeni sevdalarına...
Unut beni...
Düşünme...
Yok ettiğin bu şehre geri dönme...
Kurşun yarası gözlerinle,
yeni cesetler bul kendine...
Bir daha sakın geri dönme...
Dönme ulan dönme...
Geri dönme...

Yazan : Recep Hamza