Bugün akşama dek,
Sizi bekledik öğretmenim…
Sınıfta, bahçede, hep sizi bekledik.
Her kapı açılışında,
Acaba gelen o mu diye
Heyecanla irkildik!

Son ışıkları da emdi gökyüzü,
Gözlerinizin maviliğini emdi.
Bir gün bile okula geç kalmayan
Öğretmenimiz şimdi neredeydi?

Oysa sınıfa gelseydiniz bugün,
Şaşırırdınız mutlaka görünce bizi.
Bir sevinç, bir telaş, fısıltılar…
Yüzlerimizdeki bayram sevinci:
Memetin yakalığı tertemiz,
Zehra’nın saçları örülü,
Hasanın burnu akmıyor,
Mendili ütülü…
Beyaz çorap giymiş oğlanlar,
Beyaz kurdele takmış kızlar.
Ah bir görmeliydiniz!

Sınıfa girer girmez, bizden önce;
Kasımpatılar selamlayacaktı sizi.
Çiçekleri çok seversiniz.
Ya öğrencileri, daha çok!
Hep küçük kır menekşelerim
Diye seversiniz bizi…

Kara tahtanın
Yüzü güldü bugün…
Pırıl pırıl oldu silince.
Tebeşirleri kurşun asker gibi
Dizdik kutunun içine…
Masa örtüsünü de,
Dünden yıkatmıştım anneme…
Çarpım tablosunu,
Sular seller gibi ezberledik.
Bugün akşama dek, sizi bekledik.

Bugün akşama dek
Sizi bekledik öğretmenim:
Pencerenin önünde küme küme
Umutla baktık sokağa…
Niçin gelmediniz sanki?
Yoksa sevmiyor musunuz artık
Küçük kır menekşelerinizi?

Bugün akşama dek sizi…
Sizi bekledik öğretmenim.
Bugün 24 Kasım sabahı,
Yüreğimiz daha büyük,
Sevgimiz daha kocamandı.
Niçin haber vermediniz
Sanki gelmeyeceğinizi?

Neden sonra öğrendik:
Terör dediler, görünmez kaza,
Yüce mesleği uğrunda
Şehit oldu dediler…
Bunlar ne demek öğretmenim?
Terör, şehit ne demek,
Gelir gelmez öğretirsiniz değil mi?

Sonra bizi alıp götürdüler:
Haydi öğretmeninizin
Yanına gidiyoruz dediler.
Sonra bir avuç toprak gösterip,
Öğretmeniniz artık
Burada yatacak dediler.

Hiç inanır mıyım,
Bizi bırakıp gittiğine?
İnanmam, inanamadık…
Yine de mezarının çevresinde,
Ellerimizi göğe açıp
Menekşeler gibi dizildik.
Bugün akşama dek sizi bekledik!