Kara trenlerimiz vardı bizim
dumanını savura savura giden
hem de katar katar
bahçelerimizi çevreleyen iğde çalılarına
bir de durup durup ateş atmasaydılar
o kocaman gürültülü oyuncakları
belki daha da çok severdik

Meraklı meraklı çevreyi seyreden
yolcular sarkardı pencerelerinden
yurdum insanı taşınırdı
bir uçtan bir uca
köylü kentli kadın erkek

Ama en çok ana kuzuları
mehmetciklerimiz ilgiyle izlenirdi
vatanın hangi bucağından
hangi asker ocağına yollanırlardı kim bilir


Posta yük treni hiç farketmez
nereden gelir saat kaçta nereye gider
mahallenin afacanlarında bir ezber bir ezber


Babam askerlikte
İzmir’den Malatya’ya trenle gönderilince
bir gece vakti Ereğli’den geçerken
evimizin ışıklarına
nasıl hasretle baktığını anlatır
yaşla dolardı o yeşil gözleri
yok ki haber verecek bir araç
mektup yazsa bile kaç günde varacak

Bu anının etkisiyle olsa gerek
askerler yalnızlık hissetmesin diye midir nedir
o mini mini halimizle el sallama yarışına girerdik
sonra döner
çok iyi bir iş yapmanın gururuyla
birbirimize gülerdik

Özlem denilen şu duygu inletirken gönül sazını
Anısı bile bir ayrı anışı bile bir farklı


tly