ANNEM Kİ MOR SALKIMLI LEYLAKTI...... Annesizlik zehrini içenler bilir buruk ve acıdır tadı kırıktır bir kanadı yürekteki kuşun uçamaz ah! hikâye böyle başladı bir sabah kaldırım taşlarının arasına saklanırken çocukluğum güneşim çevirdi yüzünü u’mutsuz yarınlara bir yarım yamalak gündüzüm şimdi tarifsiz üryan acılar yapıştı ayaklarıma topal bir u’mutsuzlukla bitti masalım küçük omzumda onlarca yük yalnızlık doğurdu her u’mutsuz gecede kimsesizlik denen illetli kahpe ah! annem ah! benim inci tanem gül demetim mutluluk denilince gülen gözlerin gelir aklıma avuçlarımı öpen gül dudakların tenime ilâçtı pamuk ellerin okula giderken bir kapı aralığında kanatlarının altı dualar kadar kutsaldı huzur kokan ellerindi yüzümü okşayan hayallerimin deminin en koyusunu yaşarken sen vardın anne her sabah bir tutam mavi gizlerdin avuçlarıma Allah’ı ve kardeşlerini sev derdin ah o meşum gün kapıya dayanmadan önce gidişinle çocukluğumu da yatırdılar o yekpare soğuk taşa ölüm ağıdı diye bir şeyler mırıldandılar amcaların ağzını bıçak açmıyordu en son ne söyler bir çocuk en sevdiğine saçlarımı tara kurdelamı tak ya da artık kalk üşüyeceksin anne… MELTEM KINIC Şiirime sesiyle hayat veren Mehmet Ali Yalgın’a en kalbi teşekkürlerimle.. |
ne zaman bir anne ile karşılaşsam
yüreğim burkulur derinden
çünkü ellerini çekmezdin
üzerimden
gözlerinle süzerdin
sen yanımda iken
ve çok seviyorum
seni derken
beni bırakıverdin sessizliğime
yatıyorsun kara toprakta
rahat değiliz sensiz
ninniler söylerdin küçüklüğüme
gözlerin nemlenirdi derinden
ağlıyordun sen
yüreğinden
bize belli etmeden
anne......
Anne deyince fazla söze ne hacet akan suların durduğu yer gibi. Acılı bir şiir ama okunasıda işte.Beni annemli yıllara götürdü.Yüreğinize sağlık.