Fiyakalı kederler için uzak bir dar ağacı,
acıyı karanlığa savurmuş gibi bir gece,
düşlerini bahardan yoksay.


nicedir gitmeye timsal gülüşünü
hüzne ram olmuş cesedime ört
yüzünü görmeye haram olmuş mutlulukla
bir kez olsun gülsün şair.
kaybetmek zahiri tümcelere viran
bana bu zuhurdan susmaya ne haddin var
geçmişe kazandırılan bir yokuş sokağına
anadan üryan çıkmış sesimle
seni zemheriden kurtarmaya and içiyorum
yağmura bulanmaya başlayan gözlerime
seni unutmak için af diliyorum.
şimdi beni serabından azad et
ki bu kadar hayali ayırt etmekte biçareyim
darmadığın bir acımsamayla kahrolmak
zahiri bir muradın kaçak failiyim
düşlerine ziyan olmuş sabahı
gecede yitiren bir şairdim ben
kendimi sararmış gülüşlere teslim etmeden önce,


bu kez başka bir yağmurla
geceyi esmere boyuyorum
annemin sesiyle göğe el açıp
babamın vakurluğuyla düşlerimi hicab ediyorum
ama yine de bu şairden vazgeçemiyorum
hadi yine savur karanlığıma kanatlarını,
kahverengi kanatların ile gök savaşmaya hazır.