‘’Kötü edebiyat terbiyesi aldık. Ne yapalım? Hemen şairleşmeye başlarız.’’ (Sait Faik Abasıyanık)

Mevsimin tabelasından gelen ayak sesleri
Diri ruhun engebeli koşusu ardından gelen.
Sancılı bir gün fazlasıyla
Bohem sanrıların zaafına yenik düştüğüm;
Kör cahilim ve kör kütük âşık:
Gizemin seyrüseferinde içimin ahkâmları
Hep ama hep kendime dönük yüzümde
Elemin ve kâfir gölgelerin
Varlığına biat içimin kıyımı
Hece hece derlediğim bir güzergâh.

Güneşin teninde yıldızlar saklı
Ve bekliyorlar doğru zamanı.
Dik acılı bir gün bu gününün fevri hükmü:
Balyalarca k/ağıt derlediğim aşikâr
Metazori sevdaların elbet yoksun fıtratı
Hele ki söz konusu iç’in doğası:
Kimi zaman kabul görmeyen bir satıra
Koyup da başımı dizelerin arasına…

Muğlâk bir çırpınış
Tan vakti tam vakti;
Zafiyet çukurunda yalın ayak tanrıcı düşler
Bir iklime bakarken
Bir de dünya dururken ansızın
Seğirten gölgemle uhrevi bir acının inisiyatifine
Kaldım işte.
Şekli şemaili olmayan zanların
Duaya durduğum zamanların aksinde
Yalın ayak seferindeyim ben yalnızlığımın.

Hecelerden çalıp içimin alfabesini
Vuku bulan sanrılarda
Göğün sefaleti hüküm sürer meleksi kanatlarında
Şakıyan vecizelerin
Akla zarar içimde devinen bunca yaygara
Neyim değil
Ne olacağımın garantisini vermedi işte Tanrı.

Azınlıktayım hatta azığa aldığım
En muteber hayallerim belki açan
Diri bir lalede
Dingin bir ölüme delalet
Kurşunların atımında
Aslında ömrün atılında
Aslında hiçliğimin sunumu
Durduk yere tarafınca
Kıyıma uğratıldığım güruhun
Muharebesi nefsimle.

Kanadığım için için
Uzlaşmak adına yüreğin halesi
Şimdi zaman durdu ve
Ben durdum
Senlik olsa keşke bunca bitimsiz tutkum:
İzafi rakımda kol kanat gerdiğim
Densiz ruhumun da tutuldu nutku:
Bir vecize daha dökülürken dilimden
Tanıdık bir sağdıç solumu tefe tutan
Andığım ansızın
Ar bildiğim sessiz satırlarım…