Yaşlılıkta insanların son sahneleri

Sekseni, doksanı bulursa yaşın!
Kemikler aşınır, diz tutmaz olur.
Bakanın da yoksa, dinmez gözyaşın!
Bir çift laf etmeye yüz tutmaz olur.

Gider güzelliği, kırışır deri
O keskin gözlerin tükenir feri
İyi göremezsin bastığın yeri
Uzağı, yakını göz tutmaz olur

Kuru ağaç gibi dökülür dalın
Ömrün uzadıkça kenarda kalın
Sofrada olsa da kaymağın, balın
Kalınlaşır dilin haz tutmaz olur.

Bir bir azalırken dostlar, taydaşlar
Kendini bilmezler güçsüzü taşlar
Elin, kolun titrer, sakarlık başlar
Kaşığı, bardağı düz tutmaz olur

Bunun aklı gayri yetmiyor derler
Bir türlü isteği bitmiyor derler
Dünyaya mıh çaktı, gitmiyor derler
Can yoldaşın bile, söz tutmaz olur

Garibin, yoksulun sorulmaz hâli
Elbet, her insanın var bir zevali
Işığı körelmiş bir lamba gibi;
Pelte eskiyince gaz tutmaz olur

Hükmü böyle koymuş mülkün Sahibi
Ancak, Kendi bilir varı, gaibi
Mafsallar yıpranır bir somun gibi
Yıllar, dişleri yer iz tutmaz olur

Çare olmaz ilaç, doktor, hastane
Bilirsin ki, oynanıyor son sahne
Vakit dolar, bulunur bir bahane;
Can uçar, bedeni öz tutmaz olur.

Mehmet Postallı / 2019