Güzel arkadaşlardık,
Mutluyduk küçücük dünyamızda.
Sevgi doluydu yüreklerimiz.

Paylaşımcıydık, bölüsürdük çok şeyimizi,
Değiş tokuş giyinirdik,
Hepimiz birimiz, birimiz hepimiz içindik.
Birlikte ağlar, birlikte gülerdik.
Sonuna kadar savunurduk gerekirse birbirimizi.

Ayrılık varmış kaderde,
Savrulduk birer bilinmeyene.
Ayrı düştük yerimizden, yurdumuzdan...

Ara ara mektuplar yazdık ilk başlarda,
Nasilsin?
Iyimisin diye başlayan...

Başka başka diyarlarda yeni hayatlar kurduk,
Yeni hayaller peşinde koşuşturur olduk...

Gözden ırak olan gönülden de ırak olurmuş misaliyiz şimdilerde,
Ardı arkası da kesildi yazılan mektupların,
hal hatır sormaların, iyice azaldı zaman içinde.
Postacılar yakınından bile gecmez oldu artık sokağımızın.

Hasret akşamlarında hiç gönderilmemiş mektuplar yazdım biriktirdim çekmecelerimde,
Arada bir açıp okuyorum şimdiler de,
O günlere yeniden dönmüş gibi hissediyor insan...
Cogu mektupların kağıtları erimiş tenimde gezdirmekten.
Kokuları ucup gitmiş üstünden.
Lavanta ciceği gibi kokmuyor artık hiç birisi.
Gözlerim de çok iyi değil artık,
Hafizam da kezza öyle.

Elimde kalmış siyah beyaz resimlerden medet umar olmuşum,
Sis perdesi çökmüs gibi gözlerime...

Yavaş yavaş kaybediyorum zihnimdeki izeri,
Yüzlerin hatları silik,

Gülüşlerinizin izini kaybettim,
Var mı bundan daha ötesi...

"ölümlü bu dünya, fani.
Yazın ,
Arayın,
Sorun sevdiklerinizi"

06 Mart 2018 - Gülden ALICI / Hamburg