Hüzzama boyuyor yine tüm yaprakları rüzgâr
Ben ki bir mecburi yolcu, hanı yanmış hancıyım
Bir yangın ki tüm sinemde sinene bin sitemkâr
Bu yolda bütün gördüğüm hanlara yabancıyım

Hapsolduğun yerde beni anar mısın Efruze?
Bir çentiklik yerim var mı kalbinin bir yanında?
Herkes Cenneti arzular, yanar mısın Efruze?
Taşıyabilir misin ki gözyaşımı kanında?

Ben amansız bir firakın aguşunda biçare
Sen gözlerimden ruhumu zehirleyen bir hançer
Göğün en ücrasındaki ulaşılmaz sitare
Bu saf gönlüm ise hala sana varmayı ister

Bir deniz var önümüzde, arkada Firavunlar
Halâ riyâkar dualar dolaşır dilimizde
Ne zannettiğimiz kadar temiz kalplerimiz var
Ne de Musa’nın o kutsal asası elimizde

Ben serabının meftunu iflah olmaz deliyim
Peçesini de açmadı sensiz iken kaç bahar
Gözlerindeki efsunu yalnız ben bilmeliyim
Onlar senden bana kalan yegâne hoş yadigar

Vazgeçtim artık visalden hayâlin yeter oldu
Hiç bir zaman uyutmayan konuk gibi her gece
Acımasız zaman der mi yeter, süreniz doldu?
Onu bile alır mı ki elimden hep Efruze?