Kobanili mülteci çocuk Aylan Kurdi’ye

Gözlerinde -çığlık çığlığa- takılıp kalan bir savaş ortasında
Ve yapayalnız -ölümün en soğuk kıyısında-
Öylece -nefes nefese- ve durduk yerde
En olmadık bir anda -akışı duran zamanda-
Gülüşünü suya düşüren bir bebek telaşında
Ve kara/ kapkara bir deniz ortasında;
Sevincimizi kursağımızda bırakarak
Öyle bir sustun ki sen;
-suyun alevinde yanıp kül olan bir kibrit çöpü gibi-
Kıyıya vuran suskunluğun kulaklarımızı yırtıyor hala…

Kim bilir?
Yaşasaydın belki de
Bizim çocuklarla
“önüm arkam, sağım solum sobe” oynardınız birlikte…
Sırtın dünyaya dönük
Bakışların, yüzün sahile vurmuş
Gülüşün dalgalara emanet
Ellerin…
Bizim çocukların ellerine uzanmıyor ellerin
Büyük bir gürültüyle oyunlar oynuyorlar
Dalgaların sesine karışıyor
Bizim çocukların seslerine karışmıyor sesin…

“Al satamam bal satamam, Aylan ölmüş ağlamadan duramam”
Tepemde yaralı sürgün kuşları
“Önüm arkam, sağım solum…” Ölüm
“Önüm arkam, sağım solum…” Kurşun yarası…

Eylül 2017