"Bir kuş konar yele,
Masallarım biter!"

Arkeik kahramanlar tanıdım sesindeki düşlerde
Tanrılarla savaştım, kazandım!
Ruhuma dolan çiçeklerle
Yokluğumdan arta kalan ne vardıysa içimde
Saçlarındaki kuşlara gitti,
Saman kağıdı resimlere...

Hüznün çıplak şehirlerinde,
Gözlerine açılan yollara kanlarımı döküyorum
Ölmüş kelebeklerle, ellerinde
Ben, tekrar-tekrar sende ölüyor,
Sende diriliyorum.
Bu ölüme tapan pesüslerle...

Toprakaltı cinleri, yer-gök ifritleri...
Uzun saçlarıyla kötücül bir cin prensi
Ve ben, ismine kurulu labirentlerin,
Son, şanssız bekçisi...
Kayıp sârebânların yağmalanmış hayalleri arasından
Sana sesleniyorum!
Dudaklarımızdaki o eski ilahiyi,
Unutmuş olsan bile...

Şarkın, mavera-ün nehr’inde
Kana ve çivite bulanmış bilgileriyle
Garbın, hileli, hain ihtilalleri arasında
Yorgun ve zayıf bir köle gibi ben,
Leş yiyicileri sırtımda hissediyorum!
Çatlamış ve bulanık bir aynanın
Henüz sırrı dökülmemiş yerlerinden
Yine de, her an, kendimi değil!
Ben seni izliyorum...
Düşler ve rüyalar içinde,
Yalnız seninle avunuyorum.

Kararlı bakışları önünde ebabillerin
Şaşkın bir kuşun sağ kanadında,
Belki yanlış bir yerde, yanlış bir zamanda,
Yanlış bir masalda...
Ben dağlar aşıyor, seni,
Masalların hiç bitmeyeceği,
O sesini arıyorum.
Çünkü bir kuş kanar yele,
Masallarım biter.