Saatin elinde usul usul
Parçalara ayrıldığımı yansıtmak için
Yırtılan fotoğraflardan daha fazla
Düşmanı değilim kendimin

Çiçek gibiyim / derken /
Dağılıyor yeryüzünde tüm tomurcuklar
Ölgün ve hantal gözler / benim gözlerim /
Üzerime dikilmişken
Acıyı damıtan gözyaşından daha fazla
Düşmanı değilim kendimin

Bazı pencereler kurtuluşa açılır
Bazen küf kokulu yalnızlığı sağaltan
Bir otel odasında / adı Ümit olur belki /
Kim bilir belki de Mutsuzlar Merdiveni’ nde uzun uzun oturan
O kadının üzerini örter gençliği
Eğilip bir pencereden
Bazı pencereler kuşlara açılır
Salt kanat/ salt özgürlük/ salt hiç
Çırp/ daha hızlı
Yalpalayan hayat değil
Öğrenemediğin kayıtsızlık ezgisi
Aşk, ellerinde saçılmış nar
Üzerin kırmızı, üzerim kırmızı
Ömrümüzün gövdesine sarılmış
Kızıl bir karanfil gibi zaman
Kalp, en çok o yorulur
Benden bu kadar diyen bir kalpten daha fazla
Düşmanı değilim kendimin

Ölüyor ay ışığı, ıssızlık büyüyor
Kulağımda ölü çiçek sesleri
Çok yorgunum
Beni sevemez misin biraz

Necla Bektaş