Göbek bağımla bağlıyken ketum bir yalnızlığa
Tam oradan kopardın şah damarımdaki kızıl tutkuyu
Ve hiçbir sözleşmeye dayanmayan yalnızlığımla bağımı
Hala duruyor saçlarımda dudak izin
Dudağımın kıyısından kopardığın o nakaratı
Kayıp bir eşya gibi aradığım günden beri
Her çekmecede küçük bir kadının cinnetiyle yüzleştim.

Sen giderken saçlarımda dudak izinle
Ölümcül hücreler gibi döküldü günlerim
Aşkı eski bir radyonun frekanslarında sakladım
Üzerime yoksunluğun çıplaklığını giydim
Kavuşmanın yoksulluğu içinde
Sefil kalan gecelerime yağmurlar topladım
Göz çukurlarımda ölmeye hazır bir dirençle.

Sığınmıyorum artık tanrıların adaletine
Ve çok sevmenin asaletine
Dudağımın kıyısında duruyorken dudak izin
Bin parçaya böldüm yaşamla aramdaki o ince bağı
Ha koptu ha kopacak bileğimdeki kıyamet...

Necla BEKTAŞ