Bana müsaade... Nostalji.

Bir kadın ,


Hayatının ıssız kıyısında

Yakamoz misali

Kanayan gözyaşlarıyla

Bedensiz kalan ruhunun

Umarsızca izler yıkılışını

Hatırlar onu bedensiz bırakan

Acımasızlıkları …

Düşünür…Sayamadığı yılları

Et ve kemik yığını zindanında

Beklediği son demlerini .



O soğuk gizemli elin kucaklamasıyla

Hayata verdiği son veda öpücüğünün

Sadece buruk tadı kalır dudaklarında

Bedenini yavaş yavaş terk eden

Sıcaklığın kıvrak dokunuşlarını

Hissederken

Bir ışık akar yüreğinden

Med ve cezir misali .



Bu son çırpınış dönmek mi

Yoksa kavuşmak için mi bilinmez ki..!

Çalarken Yaşam senfonisinin son notaları

Son bulur kavalyesiz dansı ölümle …

Zaferini haykıran fersiz gözleri ise,

Son defa bakar...

Yıllardır yaşamaya mahkum olduğu bedene .



Ömür sahnesinde

Artık

Bitmiştir tüm replikleri,

Dolmuştur saniyeleri

Yavaş yavaş inmektedir hayat perdesi.



Ve ..



Solgun dudaklarından dökülür son sözleri

Tıpkı Şair’in dediği gibi.

...........................................“Bana Müsaade.”





.......................................ENA.