bir yalnızlık çöktü
gene üzerime
gene sıradan bir ah çekişle
yine gözlerim kaymış çerçevesiz
duvar iliklerine
uzun uzadıya bir düşünce içindeyim
neden herkes
birbirini öldürmek zorun da kalıyor
bu zamansız zaman dilimin de
herkes mi katil
neden yüzlerin de bir maske
ve neden ellerinde
başkaların parmak izlerini taşıyor
oysa herkes birbirini sevmek gibi
bir duyguyla zaten öldürüyor
ne silaha
ne ilaca
nede boğmaya
gerek var
zaten herkes bir zevk peşin de
anlık mutlulukların tadını çıkarmakla
yetinmeye çalışıp duruyorlar
bir avuç asalak
oysa sevmek öyle bir şey ki
sevdiğinin yüzündeki gülüşlerine sadık kalmak gibi
göz yaşları aktığı anda
kuru toprağa düşmeden tutmak gibi
ya da uykudan uyandığın an
o karşındaki tebessüm dolu
samimiyetle yüzünü yıkamak gibi
mutluluk sancıları arasında sıkışıp
her gecede
aynı sıcaklığa sarılıp hiç uyanmamak gibi
ve her sabahın
ezan sesindeki uyanışın yakarışı gibi
hep onunla secdeye kalkıp
her dua da amin demek gibi
işte benim aşk bildiğim böyle bir şey
ama kimse kimseyi sevecek kadar sevmiyor
herkes gırgır da - şamata da
seviyorum deyip
ölüyorum senin için demeye kadar sürdüler aşkı
oysa aşk dediğimiz
ölmek yerine yaşamak
yaşarken de sahiplenmek
ama kimse bunun farkın da değil
demek ki aşk
sadece yalnız sevmek
ve yalnız yaşamak
ya da oturaklı bir ölümü beklemek
halini aldı en sonun da...


#Peryasız