Yine başbaşa kaldım kendimle
Gözlerim zorla dirense de geceye
Buğulu camın ardından bakıyorum.

Dışarısı o son ayrıldığımız gece gibi
Boş, soğuk ve karanlık...

Eski bir film gibi hatırlıyorum
Herkes evlerinde mutlu
Bir tek biz varız.
O yağmurlu boş sokakta...
O son vedayı yaşarken...

Yüzümüzde yapmacık bir tebessüm
Mutsuz bir palyaçoyu oynuyorduk
Dilimiz sahte sözler üretiyordu
"gitmek zorundayım"
"çabuk gel olur mu"
Ama biliyorduk yolun dönüşsüz olduğunu...

Her yer ıssız
Biz ise sessizdik
Bir nefesimiz
Bir de akan göz yaşlarıydı
O sessizlikte yankı yapan...

Dilim tutulmuştu sanki
Ah bir diyebilseydim
Seni seviyorum diye
Gitme diye
Ah bir dökülseydi dudaklarımdan

Ne bu yollar boş kalırdı
Ne de bu kollar
Mutlu evler gibi
Bizimde ocağımız tüterdi.

Allah biliyor ya
Kaldırımdaki taşlar
Karıncalar
Ay, güneş
Gece ve gündüz şahitti aşkımıza

Onlar hala yerli yerinde
Bir sen gitmiştin o gece
Sonsuza kadar ve sessiz...

Gelişin
Artık rüyalarımda bile sessiz
Taş kesiliyorum
Tüylerim diken diken oluyor
Üşüyorum...

Sen düşünce rüyama
Gülümsüyorum
Güneşin ilk ışıklarına kadar
Öylece kalıyorum
Sonra dönüp bakıyorum sol yanıma
Yoksun...
Ve ben yine ağlıyorum...

Bak yine bahar geldi
O sevdiğin papatyalar yine açtı
O güzel yaz güneşi
Her şeyi ısıttı da
Bir beni
O soğumuş bedenimi ısıtamadı...

Burada Her yer cennet gibi
Göç eden kuşlar bile döndü
Ağaçlar yeşil elbisesini giydi
Çiçekler rengarenk...

Ah yıllar
Birer birer akıp gittiniz
Kaç mevsim oldu saymadım bile
Onlar bile gidip geldi de
Bir Sendin gelmeyen...

~Can Kenarım~