HAVUZDUR HAYAT SEN BİLMESENDE BEN BİLİYORUM
Benim “havuz”um hayatım,
Derinliğinde saklı gök kubbem, maviye doymuş… En sığ yerinden başladım; yaşımla doğru orantılı Ne de olsa yaşanmışlıklar cüzi miktarda Ayaklarımın üzerinde durmayı öğrendim ilk Sonraysa ilk kulacımı attım hayata… Tek başıma… Karmaşaya, paniğe yer yoktu bu denge oyununda… Hem gözyaşıma da ihtiyacım yoktu Ne de olsa hayat başlı başına bir havuzdu Suya doymuş… Meraktı mavisi yaşamın derinliğindeki gizem Acaba dalıp orta yerinden yaşamın Ben de mi gök kubbeye insem? Zaten inişli çıkışlı değil mi hayat Benim yaşadığım gibi? Boyum uzadıkça daha bir kulaç atasam geldi… Boyum uzadı ama kulaçlarımın yorulduğu yerde Ayağım yere değmedi… Bir an bile şüpheye yer yoktu bu denge oyununda… Bense yalpaladım tam yalnızlığımın ortasında… Çıkışlarım azaldı, inişlerim dibe vurdu… Kulaç attıkça, çırpındıkça gömüldü kanatlarım… Battım… Ben de diğerleri gibi kendi havuzumda Toprağımda yalnızlığa yelken açtım Bir dikili ağaç misali bir avuç toprağımda Gömülü kaldım… Sula şimdi beni “havuz”um… Attığım kulaçları da hesaba katarak… |
Toprağımda yalnızlığa yelken açtım
Bir dikili ağaç misali bir avuç toprağımda
Gömülü kaldım…
Sula şimdi beni “havuz”um…
Attığım kulaçları da hesaba katarak…
güzel ifade edilmiş bir şiir okudum sayfanızdan tebrikller
selamlarımla