Hiç olmadığım bir vakte denk gelir
Sorgulamadan gitmeyesim tutuverir
Alıştığım gibi
Hepmiş gibi
Sürekli bekliyor gibi
Örselenmiş ruhun dili oluverir ...

Aynı kapı sesi gelmiyor eşikten
Dışarıda kızılca kıyamet koparken
Ve ruhum hala ağlıyorken ...

Tüy hafifliğinde tutundum dalına
Bir kelebek zamanı var ömür baharımda
Sakla beni aklının devinim yastığına
Ölüm yakışsın sonsuzluğa...

Ya da hiç olmadığım gibi düşerim dalımdan
Zemheri hiç olmamışlık kaybolmasına rastlarım
Belki bir rüzgarın peşine takılırım
Belki sessiz toprağa sarılırım
Belki nereye gittiğini düşünmeyen bir suya ...

Yahut özgürlüğü özlemeyen zindana
Bir çocuğun kırda bulduğunu sandığı avuçlarına
Gülümsemelerle dolu umutlara
Belki boş ve düşünülmemiş kağıda
Belki alın yazısına
...

Aybüke