UMUTHayat birçok mevsimi, ömürden söküp aldı Çocukluk, gençlik derken, herşey mazide kaldı Şimdi gözler uzakta, akıl yollara daldı Asırlık çınarlarda, yaslanıp yaprak döktü Umudu tükenenler, şimdi boynunu büktü. Kâh umuda tutundum, kâh huzurla yaşadım Koskocaman dünyada yokuşlarda susadım Hançerleri yâd edip, yaraları kaşıdım İsyan edip dağlara, sular tersine aktı Umudu tükenenler şimdi boynunu büktü. Gri bulutlar ile, yol alırken meçhule Gönül meftun olmuştu, yabanda açan güle Nefesim tükenmedi, ilkbahar gelsin hele Ayrılığın ateşi, artık sineyi yaktı Umudu tükenenler şimdi boynunu büktü. Ahmet MORAN (25 Ekim 2018) |
Şiirin güzelliğine alkış tutuyorum...
Şiirin sesi hiç susmasın...
............................................. Saygı ve selamlar..