AYRILIK TRENİNE BİR BİLET
Doyamadım…
Bir kez daha saramadım… Ayaklarım acele etmedi Düşüncem feryat etmedi Kalp bir an bile kabul etmedi Ne bilirdim bir dakika önce benden gittiğini… Zaten doyamazdım… Sarsam asla bırakmazdım… Ayaklarım firar etti bedenden… Düşüncem ağıtlarla haşır neşir… Kalp her gün on kere ayrılık diyor kendine… Ne bilirdim bir saniyeyle garından kalkan Saatsiz ayrılık treninin benimde bir gün durağımdan geçeceğini… Doymaya niyetim yok… Kollarımı açmaya da… Dizlerimin bağına ekledim ayaklarımı Düşünceme ağıta çıkma yasağı var… Kalp her gün “umut” diyor kendine yorulana kadar… Bilirdim aslında bir saniyeyle neler kazanacağımı Ve yer kalmaz endişesiyle seninle aynı trene Seni gördüğüm ilk andan yer ayıracağımı… Şaşırma sakın… Ayrılık her durakta dursa da Seninle ayrılık treninde de bir olmaya hazırım ben… Duraksız ömür yolcuğunda… |
geliş gidişler
yanar döner herbirşey.
ve acı insanı yüceltir saçmalıkları..
seçkiyi hakeden bir şiir olmuş.