Hayat neler götürdü bir bir elimizden
Düşüremeyiz gidenleri hiç dilimizden

Gönüller badbaht oldu yürek perişan
Maalesef bir şey gelmiyor elimizden

Bakışlar hüzünlü kalpler hep kırık
Çileyle yoğrulmuşuz gönüller buruk

Gelecege dair ümütlerimiz kalmadı
Garipler ağlıyor karınları doymadı

Bilmezlermi dünya Karun’ada kalmadı
Candan bezdirdi hayat duyan olmadı

Eskiden soğan ekmek tat verirdi fakire
Şimdi fakir öldü duyan zengin kalmadı

Unuttuk iyiliği birde kalpden sevmeyi
Hatırlamaz olduk kadir kıymet bilmeyi

Bir fakiri görüp gözün yaşın silmeyi
Örfünü adedini değerini bilen kalmadı

Dostluklar hep dilde gönülde değil
Kullara eğilme dost gel Hakka eğil

Hayat sevgidedir ey dost zulümde değil
Sevgiyle çağlayıp coşan gönül kalmadı

Her şeyi hor görüp iten nesil çoğaldı
Kandı kör nefsine hep günaha daldı

Hani birlikte olmaktan kuvvet doğardı
Birliğe dem vuracak izzet kalmadı

Yozlaşmış insanlık hep düşer dara
Sevmek unutulmuş gönüller yara

Kabahati başkasında değil nefsinde ara
Yürekten seven hakiki dostlar kalmadı