Artık susmayı seçiyorum
Hayata karşı
Riyaya karşı
Saçma çıkarlara karşı
Susuyorum...
Tüm haykırışlarım kendime
İçime içime bağır çağırlarım
Bir kulağın duyduğunu diğeri inkarda ve
Dil cümleyi tamamlamaktan acizken
Beyin kelamlara hükümsüzken
Ne kıymeti var ki çığırmanın...
Dilime kelepçe,ruhuma zincir vurulmuş gibiyim
Kalbim mi?
Hiç sormayın
Onu ben bile taşıyamıyorum artık
Bu beden bana ağır yük geliyor
Bu gözler göremiyor güzeli, saf’i arıyı
İrin akıyor her yerinden hayatın
Her yolum bir diğeriyle çakışıyor
Kördüğüm yaşamım...
Biri gelse
O biri tutsa ellerimden
Çıkarsa derin çukurdan bedenimi
Hiç sormadan
Yargılamadan
Sadece çekse ve kurtarsa
Göğü yarıp aydınlığın olduğunu gösterse kararan gözlerime
Ve haykırışlarım duyulsa
Yalnızlık dehlizinde sıkışıp kalmasam
Ben varım dese
Ama sormadan, ama yargılamadan
Çekip çıkarsa karanlıktan aydınlığa
Bir umut
Ümitlere bir ışık olsa

Yok yok
Kayboluyorum
Boğuluyorum artık
Nefes almakta bile zorluk çekiyorum
Yutkunuyorum, Zehir gibi nefesim
Sanki zehirli bir engerek sarmış bedenimi
Her çırpınışta biraz daha zerkediyor beynime zehrini

Bulamıyorum
Bulunamıyorum......
B.P.